بررسی اثرات سایمتیدین بر فعالیت حرکتی در موش های سوری: ارزیابی نقش گیرنده های اوپیوییدی

سابقه و هدف: گزارش های متناقضی در مورد نقش سایمتیدین در فعالیت حرکتی وجود دارد. از طرفی شواهد ضد و نقیضی مبنی بر تعامل سایمتیدین و سیستم اوپیوییدی روی فعالیت حرکتی وجود دارد. از این رو، هدف این مطالعه بررسی اثرات سایمتیدین در فعالیت حرکتی موش سوری و نقش گیرنده اوپیوییدی در این اثرات است. مواد و روش ها: در این طرح از 36 سر موش سوری نر در 6 دسته شش تایی با وزن 30- 25 گرم استفاده شد. داروهای سایمتیدین (mg/kg50) و مورفین (mg/kg5) بر اساس اهداف مورد نظر به صورت داخل صفاقی و نالوکسان (mg/kg2) به صورت زیرجلدی تزریق گردیدند. موش های سوری بعد از 25 دقیقه تزریق داروها به داخل قفس مورد نظر که به یک سیستم مونیتورینگ مادون قرمز متصل به کامپیوتر مجهز بود گذاشته شدند. فعالیت حرکتی هر حیوان به مدت سی دقیقه ثبت گردید. یافته ها: سایمتیدین نسبت به گروه کنترل موجب کاهش فعالیت حرکتی در موش ها گردید که از نظر آماری این اختلاف معنی دار است (000/0 =p). نالوکسان تأثیر معنی داری در فعالیت حرکتی ناشی از سایمتیدین نداشت. فعالیت های حرکتی در موش های دریافت کننده مورفین نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی داری نداشت. سایمتیدین نیز موجب تغییر معنی داری در فعالیت حرکتی ناشی از مورفین نگردید. نتیجه گیری: یافته های فوق نشان می دهند که سایمتیدین فعالیت حرکتی را در موش ها کم می کند و اثرات آن مستقل از سیستم اوپیوییدی اعمال می شود.